Μιάμιση ανέμελη μέρα στη Μαδρίτη (Μάρτιος 2012)
Το εισιτήριο κλείστηκε με την Alitalia μέσω Ρώμης, καθότι η ώρα επιστροφής της aegean από Μαδρίτη, θα με ανάγκαζε να τρέχω από τα ξημερώματα να φύγω από τη Zaragoza ,γεγονός που δεν με ξετρέλαινε κιόλας! Έτσι λοιπόν, τα χαράματα μιας Παρασκευής αρχών Μαρτίου βρέθηκα να παρκάρω το όχημα στο long-term parking του ΕΛ. ΒΕΛ. και να προχωρώ μέσα στο σκοτάδι προς τις αφίξεις. Στο check – in ζήτησα θέση μπροστινή και στο διάδρομο, ως συνήθως, και μετά από ενημερωτική βόλτα στα duty-free για να ξυπνήσω, ακολούθησε έλεγχος, αναμονή, φυσούνα και….buongiorno!!
Η πτήση μια χαρά, το σνακ ντροπή! Έρχεται η Ιταλίδα και με ρωτάει αν προτιμώ γλυκό ή αλμυρό σνακ, και χάρηκα εγώ που είχα και επιλογή…’γλυκό’ απαντάω και μου δίνει ένα σακουλάκι μεγέθους μισής παλάμης με 2 ολόκληρα μπισκότα!! Μεγαλεία…
Στο Fiumicino είχα αναμονή 2 μιση ώρες, μέχρι την επόμενη πτήση με την ισπανική Air Europa! Στη Ρώμη πάτησα το πόδι μου σε ιταλικό έδαφος μετά από 5 μιση χρόνια που είχα εγκαταλείψει τη χώρα και τη ζωή μου στον Ιταλικό βορρά, κι αμέσως πήγα στο καφέ που βρήκα μπροστά μου για Capuccino και brioche να θυμηθώ τα παλιά! Η πτήση για το Barajas ήταν κι αυτή γεμάτη κι αυτή έφτασε στην ώρα της κι εγώ πήρα βιαστικά τη βαλίτσα μου κι έτρεξα στην έξοδο γεμάτη χαρά που βρισκόμουν για 4η φορά στην αγαπημένη Ισπανία.
Πήρα το λεωφορείο για το κέντρο της πόλης και σε λιγότερο από μισή ώρα κατέβηκα στην Plaza de Cibeles…στάθηκα μια στιγμή να ρίξω μια ματιά γύρω μου στην όμορφη πλατεία και άρχισα να προχωρώ για το ξενοδοχείο μου. Στρίβω στη θεαματική calle de Alcala , χαζεύω τα υπέροχα κτίριά της, την Bancο de Espana και το Metropolis στην αρχή της Gran Via και συνεχίζω….
Παρόλο που είναι αρχές Μαρτίου, η μέρα είναι ηλιόλουστη και έχει μια ανοιξιάτικη ζέστη. Στη γωνία της Gran Via με τη calle Salud βρίσκεται το ξενοδοχείο μου, το Best Western Hotel Arosa. Δεν έχω ξαναμείνει σε Βest Western,ούτε το υπολόγιζα να μείνω εδώ. Καταρχήν προτιμούσα ή κάποιο boutique hotel ή κάποιο ατμοσφαιρικό όμως αυτά που μου άρεσαν ή ήταν ακριβά ή το χειρότερο, ήταν χωμένα σε κάποιο στενάκι και δεν ήθελα να γυρίζω το βράδυ περπατώντας αγχωμένη μην συμβεί κάτι. Έτσι εγκατέλειψα την ιδέα για κάτι πιο του γούστου μου και κατέληξα στο Arosa.
Φτάνοντας είδα το πιο μικρό ασανσέρ που πρέπει να υπάρχει, χωρούσε μόνο έναν άνθρωπο και μία βαλίτσα με ζόρι, πήρα βαθειά ανάσα και μπήκα για να βγω στον 1ο όροφο που βρισκόταν η reception. Εκεί έκανα μια μικρή πρακτική στα ισπανικά μου, και έλεγξαν την κράτηση, μου έδωσαν την κάρτα-κλειδί, και πάλι με το ασανσέρ ανεβαίνω στον 4ο όροφο. Μπαίνω στο δωμάτιο και τι έκπληξη!!! Περίμενα ένα δωματιάκι με μονό κρεβάτι στο ακάλυπτο και βρίσκω ένα μεγάλο δωμάτιο με μια κρεβατάρα για 2 άτομα και με 2 παράθυρα πάνω στην Gran Via!! Τέλεια!!
Η ώρα είναι 12:30, αλλάζω ρούχα, βάζω κοντομάνικο και βγαίνω στους δρόμους. Είχα σκοπό να περάσω μία ανέμελη μέρα στη Μαδρίτη χωρίς μουσεία, ουρές, μετρό, κλπ, μόνο περπάτημα, φαγητό, περπάτημα, καφές, ψώνια ,περπάτημα και τίποτ’άλλο….Θα μου έλειπε μία 2 ωρη χαλαρωτική επίσκεψη στο Medina Mayrit το μαροκινό χαμάμ στην calle Atocha και την πρώτη φορά το τίμησα δεόντως!! Είναι ένα μαγικό μέρος με άρωμα και ατμόσφαιρα ανατολής, όπου με μόνο 20-30 ευρώ περνάς ένα χαλαρωτικό δίωρο με χαμάμ, πισίνες, μαροκινό τσάι και μασάζ!! Αυτή τη φορά δεν προλάβαινα να πάω και το Σάββατο είναι κλειστό. Ούτε και το Barrio di Salamanca θα επισκεπτόμουν αυτή τη φορά γιατί είχα άλλο πλάνο!!
Άρχισα να περπατώ στην Gran Via, τη μεγάλη λεωφόρο με τα όμορφα , επιβλητικά κτίρια, που τα περισσότερα στεγάζουν τις γνωστές ισπανικές αλυσίδες ρούχων που βρίσκονται σχεδόν παντού στον κόσμο, και αυτή την ώρα είναι και γεμάτες κόσμο. Εγώ στρίβω δεξιά στην calle de Montera και κατηφορίζω προς την πλατεία Puerta del Sol, εκεί που συμβαίνουν τα πάντα στη Μαδρίτη. Περνάω τα περισσότερα αδιάφορα καταστήματα της Montera και φτάνω την πλατεία όπου πλήθος κόσμου κάθεται τριγύρω και λιάζεται, βγάζει φωτογραφίες ή απλά περιφέρεται….
Την πρώτη μου φορά στην πόλη, η πλατεία ήταν όλη καλυμμένη και κλειστή γύρω γύρω γιατί γίνονταν διάφορα έργα, όμως τώρα είναι έτοιμη για να την απολαύσει κανείς. Η ώρα είναι σχεδόν 2 κι εγώ αρχίζω να πεινάω!! Ξέρω που θέλω να πάω κι έτσι προσπερνάω την πλατεία και παίρνω την calle Mayor. Στρίβω σε κάποιο από τα κάθετα δρομάκια της και φτάνω στην μεγαλύτερη πλατεία , στην Plaza Mayor με τ’όνομα!! Είναι χαρά Θεού!
Τα γύρω εστιατόρια έχουν εκμεταλευτεί την απροσδόκητη καλοκαιρία και έχουν βγάλει τραπεζάκια , και είναι γεμάτα με κόσμο. Προσπερνώ και φτάνω επιτέλους εκεί που θέλω, στο Mercado del San Miguel, άλλο ένα μέρος που την προηγούμενη φορά δεν κατάφερα να δω γιατί ακόμα το έφτιαχναν. Έχει κόσμο έξω και μέσα.!!
Αρκετοί τουρίστες αλλά περισσότεροι Ισπανοί που τρώνε κάτι για μεσημεριανό και πίνουν την cerveza τους! Το ίδιο θα κάνω κι εγώ….κάνω πρώτα μια αναγνωριστική βόλτα να δω τα περίπτερα και τι έχουν και όλα μου φαίνονται υπέροχα. Υπάρχει μεγάλη ποικιλία σε εδέσματα , το corner με το sushi είναι δελεαστικό αλλά εδώ θα φάω ισπανικά!!
Βρίσκω το περίπτερο που μου αρέσει και αφού χαιρετώ τον υπάλληλο, αυτός παίρνει ένα πιάτο και το γεμίζει με τα tapas που του δείχνω στη βιτρίνα, esto y esto y esto!!! Κι αυτό , κι αυτό ….το πιατάκι γέμισα, πληρώνω και βρίσκω ένα ωραίο σημείο σε έναν πάγκο. Αρχίζω να μασουλάω το jamon Serrano και όλες τις άλλες νοστιμιές που διάλεξα, χαζεύοντας συγχρόνως και τους Ισπανούς που κάνουν το ίδιο συζητώντας ….Τελειώνω το φαγάκι μου και είναι ώρα για γλυκάκι!! Σταματάω σε ένα άλλο περίπτερο με πολύχρωμα, λαχταριστά macarons , λέω στον senior να βάλει 4-5 σε ένα σακουλάκι και μ’αυτό στο χέρι βγαίνω έξω στον ηλιόλουστο πεζόδρομο και συνεχίζω τη βόλτα μου. Παίρνω τους δρόμους γύρω από την Plaza Mayor… τα macarons είναι πανδαισία κι εγώ απολαμβάνω τον ήλιο και την ανεμελιά , έτσι χωρίς πρόγραμμα….Αρχίζω όμως ένα μικρό ψάξιμο στα γύρω μαγαζάκια για σουβενίρ, έχω να πάρω μερικά δωράκια και τα θέλω λίγο ψαγμένα, όχι του συρμού. Η περιοχή είναι γεμάτη με μαγαζάκια που έχουν τα πάντα για όλα τα γούστα! Βρίσκω αυτά που θέλω, κι αφού βγάζω αρκετές φωτογραφίες στη γειτονιά, ανεβαίνω προς την calle de Arenal και την calle Preciados όπου αρχίζει και το shopping!!! Όλε!!
Πρώτη στάση στο πολυκατάστημα El Cortes Ingles. Χρειάζομαι ενημερωτικό γύρο στο ισόγειο και μετά μια βόλτα από όλους του ορόφους στα γρήγορα για χάζι και μικρό ψώνια. Βγαίνω έξω και περπατάω, σταματώ σε ένα κλασσικό ζαχαροπλαστείο για ένα φυσικό χυμό κι ένα μπουκαλάκι νερό για το δρόμο. Φτάνω σε μία ακόμη πλατεία, και μπαίνω στο κατάστημα Residual, αλλά γίνεται τέτοιος χαμός που μετά από μια βόλτα μέσα, αποχωρώ. Ανεβαίνω στη Grin Via και κάνω κι έναν γύρο στις ισπανοαλυσίδες, είναι Παρασκευή απόγευμα και είναι όλα γεμάτα από τουρίστες και Ισπανούς που κάνουν τη βόλτα τους. Έχει σκοτεινιάσει, είναι σχεδόν 7 κι επιστρέφω στο ξενοδοχείο. Ξεκούραση, μερικά τηλέφωνα, χάζι στην τηλεόραση, ντους και μετά ανασυγκρότηση!!! Ντύνομαι , φτιάχνομαι και είμαι έτοιμη για δείπνο!! Ξέρω που θα πάω και ξέρω και τι θέλω να φάω!! Την πρώτη φορά στη Μαδρίτη , βρεθήκαμε με τη φίλη μου σε ένα υπόγειο εστιατόριο , όπου παραγγείλαμε χωρίς να ξέρουμε τι είναι το πιάτο rabo del toros. Ρωτήσαμε το αποκλειστικά ισπανόφωνο σερβιτόρο τι είναι αυτό που τρώμε και με τη νοηματική μας εξήγησε πως ήταν ουρά ταύρου!! Απλά λουκούμι!! Αυτό το λουκούμι ήθελα να το ξαναφάω μιας και αργότερα έμαθα ότι είναι από τα τυπικά πιάτα της Ισπανικής κουζίνας. Έψαξα πριν έρθω σε όλους τους γνωστούς και άγνωστους οδηγούς, γιατί ήθελα καλό rabo del toro , κάπου κοντά όμως την Gran Via , γιατί απλά ήθελα να περπατήσω. Αν χρειαζόταν να πάω στην Salamanca θα έπαιρνα ταξί αλλά δεν χρειάστηκε. Περπάτησα ούτε 10 λεπτά προς τη γειτονιά Chueca που σφύζει από ζωή τα βράδια και μετά από 4 τετράγωνα και 3 δρόμους στην Calle Barbieri 12, το υπέροχο Casa Salvador ήταν μπροστά μου!
Απ’έξω μοιάζει σκοτεινό κι εγώ παρακαλώ να μην είναι κλειστό. Ανοίγω την πόρτα και μπαίνω. Παλιό εστιατόριο, με ιστορία, στέκι ταυρομάχων ,και με την ανάλογη διακόσμηση. Οι τοίχοι είναι γεμάτοι με φωτογραφίες ταυρομάχων και παλιές στιγμές του εστιατορίου. Με υποδέχεται ένα συμπαθητικός, ασπρομάλλης κύριος και του λέω το πρώτο Buenas tardes! Πριν καθίσω στο στρωμένο με καρό κόκκινο τραπεζομάντιλο τραπέζι, ρωτάω αν έχει ουρά ταύρου σήμερα, μην κάτσω άδικα και μετά ξανασηκώνομαι!! Si senora, μου απαντάει και μόνο ole που δεν του λέω!! Κάθομαι στο τραπέζι μου, και κοιτάζω πως το εστιατόριο είναι ακόμα άδειο. Είναι 9 μιση αλλά οι Μαδριλένοι τρώνε αργά κι αυτό δεν είναι τουριστικό στέκι. Παρήγγειλα το γνωστό πια πιάτο που ονειρεύομαι όλη μέρα, με πρώτο πιάτο αγκινάρες με jamon και φυσικά μια ισπανική μπύρα, η οποία φτάνει συνοδεία από πράσινες ελίτσες και ψωμάκι.
Ο συμπαθέστατος σερβιτόρος με ρωτάει από πού είμαι, πως έμαθα για το εστιατόριο και μου φέρνει να δω κάποια δημοσιεύματα για το μέρος και φωτογραφίες από διάσημους κριτικούς εστιατορίων που το είχαν επισκεφθεί. Οι αγγινάρες με το jamon είναι πολύ νόστιμες και μετά από μικρή στάση, έρχεται και το υπερθέαμα, το λουκούμι ντε!! Δεν έχω λόγια, απλά όσοι πάτε Ισπανία, δοκιμάστε το γιατί μου είναι αδύνατο να το περιγράψω. Στο απέναντι τραπέζι έχει έρθει μια παρέα με 2 ζευγάρια Ισπανών γύρω στα 60 που με χαιρετούν χαμογελαστοί και σκέφτομαι πόσο αγαπώ αυτό το λαό. Τι υπέροχη πόλη, τι ζεστός κόσμος!! Η πρώτη εντύπωση από τη Μαδρίτη , επιβεβαιώνεται. Γιαυτό σ’αγαπώ Μαδρίτη και σε προτιμώ από την άλλη , την παραθαλάσσια ντε! Στο απέναντι τραπέζι παραγγέλνουν κροκέτες μπακαλιάρου και ο σερβιτόρος μου φέρνει σε πιατάκι 2 κροκετούλες να δοκιμάσω μαζί με ένα ποτήρι κρασί κέρασμα!! Ζαλισμένη και ευτυχισμένη, προχωράω στο γλυκάκι και παίρνω leche fritto. Στην όψη μοιάζει με crema catalana , αλλά δεν είναι, σιγά να μην έτρωγα crema catalana εδώ στην πρωτεύουσα….Ζητάω το λογαριασμό κι ο ευγενέστατος σερβιτόρος αφού με ρωτάει αν μου άρεσαν όλα τα πιάτα, φωνάζει από την κουζίνα τον σεφ να βγούμε μαζί φωτογραφία!!
Για να πάω βόλτα στη Salamanca που όρεξη μετά από τόσο φαγητό, οπότε πάω προς το Arosa. Έχει ένα αναζωογονητικό κρύο, και τα ψηλοτάκουνα μποτάκια μου τα νοιώθω ακόμα πιο ψηλά… βουρ για το δωμάτιο!!
Τα μάτια μου κλείνουν καθώς παρακολουθώ ισπανικά κανάλια και ανοίγουν απότομα με τον χτύπο του κινητού στις 8:30. δεν έχω χρόνο για ύπνο εδώ, ύπνος στο σπίτι!! Έχει πάλι ήλιο έξω και μ’αρέσει, ντύνομαι, φτιάχνω τη βαλίτσα και κατεβαίνω για πρωινό.
Για αρχή κι επειδή τα καταστήματα είναι ακόμα κλειστά κάνω μια περατζάδα στον πεζόδρομο στην calle Preciados και απολαμβάνω την ησυχία και το ελαφρά ψυχρό αεράκι που εμένα μου αρέσει. Όταν τα μαγαζιά ανεβάζουν τα ρολλά τους, χώνομαι σε 2-3 , χαζεύω και μετά συνεχίζω το δρόμο ως πάνω από τη Gran Via, προς το μεγάλο πεζόδρομο calle Fuencarral , που είναι γεμάτος καταστήματα, καφετέριες και φυσικά κόσμο, αλλά όχι τόσο πολύ ακόμα. Αυτή η σαββατιάτικη βόλτα στη Chueca κράτησε πάνω από 3 ώρες με στάσεις σε διάφορα καταστήματα, με χάζι στα κτίρια και τον κόσμο που μετά τις 11 άρχισε να μαζεύεται και να περιδιαβαίνει για τα ψώνια του και με στάση σε ένα υπαίθριο καφέ για σορμπέ μάνγκο και ξεκούραση. Αργότερα συνέχισα στην calle Figoera όπου βρήκα κι ένα ελληνικό εστιατόριο, μίλησα με τον ιδιοκτήτη και μου είπε πως είχαν λίγο καιρό που άνοιξαν εκεί μετά από τη Βαρκελώνη. Η βόλτα συνεχίστηκε με κάποια ψώνια, παρατηρώντας τον κόσμο που πλυμμήρισε τη γειτονιά αυτή και θαυμάζοντας την ομορφιά της πόλης και την απλότητά της. Κατά τις 2 το στομάχι γουργούρισε και ήθελε καύσιμα!!
Πήρα τα πόδια μου κι έφτασα σε έναν πεζόδρομο κοντά στο ξενοδοχείο , όπου υπήρχε κι ένα υπαίθριο παζάρι και ήταν γεμάτο μικρά εστιατόρια όπου δεν έπεφτε καρφίτσα! Βρήκα ένα τραπέζι στο Carpe Diem και χωρίς να το πολύ ψάξω παρήγγειλα το menu del dia, δηλαδή το μενού της ημέρας, συνήθεια πολύ καλή στο εξωτερικό και πολύ οικονομική λύση για μεσημεριανό. Με 14 ευρώ είχε 3 επιλογές για πρώτο, κυρίως πιάτο και γλυκό. Για πρώτο πήρα σούπα σολωμού, για κυρίως ψάρι τηγανιτό με σαλάτα, και τέλος κέικ με ανανά . μαζί με την San Miguel που παρείγειλα μου έφεραν κι ένα πιατάκι με πατατοκροκέτες, τυπικό ισπανικό κέρασμα. Όλα τα πιάτα ήταν πολύ νόστιμα, η σούπα κάτι που δεν είχα ξαναφάει απλά πολύ εύγευστη. Το ψάρι μεγάλο και ωραία τηγανισμένο ενώ το κέικ με ανανά ελαφρύ και ό,τι χρειαζόταν. Το προσωπικό ήταν ευγενικό και γρήγορο, με ρώτησαν από πού είμαι κι αν ήμουν ευχαριστημένη με το φαγητό κι όλα αυτά με 14 ευρώ!!
Στις 3:30 πήρα ένα ταξί από το ξενοδοχείο και έφτασα σε 10 λεπτά στον πανέμορφο σταθμό Atocha ! καθαρός, καινούργιος και εντυπωσιακός. Ήπια ένα café con leche, καφέ με ζεστό γάλα, και αφού πέρασα τον έλεγχο εισιτηρίων και αποσκευών σαν να βρισκόμουν σε αεροδρόμιο, επιβιβάστηκα στο AVE που περίμενε να με πάει στη Zaragoza. Muchas gracias Madrid!!!..
