Κωνσταντινούπολη: η Πόλη που μαγεύει τους πάντες.
Αυτό το ταξίδι πραγματοποιήθηκε το Νοέμβριο του 2012, μόλις 15 μήνες μετά την πρώτη μου ταξιδιωτική εμπειρία στην πανέμορφη, μοσχομυριστή, ποικιλόχρωμη, αγαπημένη Κωνσταντινούπολη.
Αυτό το ταξίδι πραγματοποιήθηκε το Νοέμβριο του 2012, μόλις 15 μήνες μετά την πρώτη μου ταξιδιωτική εμπειρία στην πανέμορφη, μοσχομυριστή, ποικιλόχρωμη, αγαπημένη Κωνσταντινούπολη.
-Τα εισιτήρια κλείστηκαν με Turkish Airlines ένα περίπου μήνα πριν το ταξίδι. Απόλυτα ευχαριστημένη με την εταιρεία.
-Το ξενοδοχείο είναι το And Hotel, στον πεζόδρομο Yerebatan Caddesi, απέναντι από την Αγία του Θεού Σοφία.Καλά δωμάτια, πλούσιο πρωινό,καταπληκτική θέα και σε τιμή 60 ευρώ το δίκλινο.
- στο διάστημα μέχρι την αναχώρηση, συμβουλεύτηκα πολλά σχετικά sites και τα καλύτερα αυτών είναι:
www.istanbuleats.com
Πολύ χρήσιμη επίσης ήταν η εφαρμογή Triposo City Guides που κατέβηκε στο ipad και χρησιμοποιήθηκε αρκετά.
1η μέρα
Η πτήση έφυγε χωρίς καθυστέρηση στις 10:05 και η διαδρομή φαινόταν μια χαρά από τις θέσεις 7D και 7E. Mετά από 50 περίπου λεπτά πτήσης συνοδεία φαγητού, φτάσαμε στη συννεφιασμένη Πόλη αλλά δεν μας πτόησε καθόλου ο καιρός, πήραμε αμέσως το μετρό και κατεβήκαμε στον τερματικό σταθμό Aksaray απ’ όπου πήραμε ένα ταξί. Σε λίγα λεπτά και με πολύ κίνηση είχαμε φτάσει.
Αμέσως πήγαμε να επισκεφτούμε το ωραιότερο αρχιτεκτόνημα του Sultanahmet και με τα εισιτήρια που είχαμε κλείσει από το internet,αποφύγαμε τις ουρές, και μπήκαμε στον ναό. Δεν το λέω μουσείο γιατί για μας εξακολουθεί να είναι ιερό μέρος. Συγκίνηση και μερικά δάκρυα μας έκαναν παρέα κατά τη διάρκεια της επίσκεψής μας.
Μείναμε γύρω στη μισή ώρα και μετά πήραμε το δρόμο για το Eminonu,περπατώντας μέσα από το Sirkeci, μια πολύ ωραία περιοχή, που δεν είχα επισκεφθεί την πρώτη φορά. Όλο το Sirkeci περπατιέται πολύ ευχάριστα και βλέπεις ωραία κτίρια, τζαμιά, μαγαζάκια με σουβενίρ καλύτερης ποιότητας από ότι στο Μεγάλο Παζάρι, παραδοσιακά εστιατόρια και γενικά είναι όμορφο μέρος και για διαμονή.
Φτάσαμε στο Eminonu και πήγαμε καρφί να φάμε balik ekmek το γνωστό σάντουιτς με το σκουμπρί στα κάρβουνα , που συνοδευμένο από μία παγωμένη Efes ήταν ταμάμ!
Χαζεύοντας την κίνηση στη γέφυρα του Γαλατά που σου παίρνει τα μυαλά, και περνώντας φανάρια και γραμμές τραμ, πήγαμε στο Saray να φάμε το πρώτο μας καζάν ντιπί. Κάτσαμε έξω και σκεπαστήκαμε με τις υπέροχες εσάρπες που υπήρχαν στις καρέκλες και περίμεναν όποιον κρυώνει να τις ρίξει στους ώμους του.
Φάγαμε το γλυκό μας και μετά, το καταπληκτικό μου τεφτέρι - οδηγός, με σημειώσεις και οδηγίες για όλο το ταξίδι, έλεγε βόλτα στο Αιγυπτιακό Παζάρι, όπου άρχισε ο πόλεμος! Το μαγαζάκι είχε το όνομα Osmanlioglu και είχε μεγάλη ποικιλία σε λουκούμια και ξηρούς καρπούς, που οι ντόπιοι τους έπαιρναν με τα κιλά!!
Aφού είχε πάει 5 μιση και είχε αρχίσει να πέφτει το σκοτάδι, και να ανάβουν χιλιάδες φώτα σε αυτή την μαγευτική πολιτεία, που σε καθηλώνει με τα χρώματά της (ναι στην Πόλη γίνεσαι και ρομαντικός!!) αποφασίσαμε πως αντέχαμε ακόμα, για μια βόλτα και στο Μεγάλο Παζάρι.
Αγοράσαμε την κατάδική μας Istanbulkart από ένα περίπτερο και την φορτίσαμε με τις πρώτες 10 λίρες. H βόλτα δεν κράτησε πάνω από μία ώρα, 2 ψιλοπράγματα πήραμε και είπαμε να το πάρουμε με το πόδι ως το ξενοδοχείο.
Καθώς ήταν το πρώτο βράδυ και είχαμε ξυπνήσει από τις 6, περιοριστήκαμε στο Sultanahmet και δεν πήγαμε προς Taksim.Από το ξενοδοχείο πήγαμε με τα πόδια ως το εστιατόριο Khorasani που ήταν στο πρόγραμμα,και ήταν πραγματικά εξαιρετικό.Φάγαμε μαντί και 2 κυρίως πιάτα με κρέας, όλα πολύ νόστιμα και πραγματικά ευχαριστηθήκαμε το πρώτο μας δείπνο.
Μετά από το τσάι που μας κέρασαν είπαμε να πάμε στα δρομάκια πίσω από την πλαϊνή πλευρά της πλατείας για βόλτα, και κανένα ναργιλέ.
Αφού περάσαμε την πλατεία του Ιπποδρόμου για τις απαραίτητες φωτογραφίες, και μια μικρή περιπλάνηση στα σοκάκια, φτάσαμε στον πεζόδρομο Akbiyik με διάφορες pub και μπαράκια με ναργιλέδες. Καθήσαμε σε ένα, και μέσα σε 10 λεπτά αρχίσαμε να ρουφάμε κι εμείς, όπως και οι άλλοι δίπλα μας…..περάσαμε ένα ήσυχο βραδάκι και επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο για ξάπλα, αφού το πρωί το ξυπνητήρι θα χτυπούσε στις 8.
2η μέρα
Ο ήλιος μας χτύπησε στο μάτι, σηκωθήκαμε πριν το ξυπνητήρι και φάγαμε ένα πολύ ωραίο πρωινό.
Κάνοντας 20 βήματα από το ξενοδοχείο φτάσαμε στο Yerebatan Sarnici, δηλαδή στο Υδραγωγείο, όπου είχαμε προγραμματίσει επίσκεψη νωρίς για να αποφύγουμε ουρές.
Μαγευτήκαμε από το χώρο αυτό, τη μουσική, τα νερά , το θέαμα γενικά και μετά από φωτογραφίες δίπλα στη Μέδουσα, βγήκαμε πάλι στην επιφάνεια και πήγαμε προς τη στάση του τραμ.Τα τραμ περνούσαν κάθε 5 λεπτά, οπότε αν κάποιο ήταν γεμάτο, περιμέναμε το επόμενο.
Περάσαμε τη γέφυρα του Galata χαζεύοντας τους εκατοντάδες ψαράδες που είναι εκεί μέρα-νύχτα, και φτάσαμε στον τερματικό στο σταθμό Kabatas για να πάρουμε το funikuler για την πλατεία Taksim.
Εκεί είδαμε πλήθος κόσμου, όλων των ηλικιών, με σημαίες στο χέρι, να καταθέτουν στεφάνια στο άγαλμα του Κεμάλ Ατατούρκ και μάθαμε πως ήταν η επέτειος από το θάνατό του.
Αρχίσαμε να κατηφορίζουμε την υπέροχη Istiklal,και να σταματάμε κάθε 3 και λίγο για χάζι και μικροψώνια. Εντάξει η λεωφόρος αυτή δεν περιγράφεται, είναι τόσα τα κτίρια, τα καταστήματα, τα εστιατόρια και ζαχαροπλαστεία, κλασσικά και μοντέρνα, είναι τόσα τα συναισθήματα που γεννιούνται, που πρέπει κάποιος να την περιδιαβεί πολλές φορές για να την μάθει και την θαυμάσει. Επισκεφθήκαμε τον ορθόδοξο ναό της Αγίας Τριάδας και ανάψαμε τα κεράκια μας, καθώς άρχισε το ψιλόβροχο, που όμως δεν μας ενόχλησε καθόλου.
Όταν μας χτύπησε η δίψα και η όρεξη και καφέ, διαλέξαμε το πολύ όμορφο και με εξαιρετικό σέρβις και wifi House Cafe και ήπιαμε καφέ και τσάι συνοδεία λουκουμιού, και ξεκουραστήκαμε.
Σε λιγάκι ήμασταν πάλι έτοιμες για περπάτημα, και στο δρόμο αφού θαυμάσαμε το παραδοσιακό τραμ που περνούσε και το Galatasay Licesi, κατηφορίσαμε για να φτάσουμε στον πύργο του Γαλατά.
Έβρεχε αρκετά κι έτσι δεν ανεβήκαμε να θαυμάσουμε τη θέα….αρχίσαμε πάλι να ανηφορίζουμε και σταματήσαμε στο πολύ ωραίο Home Spa, ένα μικρό κατάστημα μιας Αμερικανίδας που μένει χρόνια στην Πόλη, με χειροποίητα σαπούνια, πετσέτες για χαμάμ και όχι μόνο.
Άρχισε να δυναμώνει η βροχή και το στομάχι να διαμαρτύρεται και ανηφορίζοντας την Istiklal και με συνοπτικές διαδικασίες μπουκάραμε στο Konak Kebap για φαγητό. Το εστιατόριο ήταν μια χαρά, περιποιημένο με νόστιμο σις κεμπάπ και νόστιμο αλλά λίγο βαρύ pide.
Φτάνοντας στην πλατεία Taksim μπήκαμε στο ξενοδοχείο Taxim Hill και κάτσαμε στο πολύ όμορφο καφέ που έχει στο ισόγειο.
Ετοιμαστήκαμε τελικά και αφού δεν πεινούσαμε πήραμε ένα ταξί για το ξενοδοχείο Marmara Pera και στις 11 ήμασταν εκεί για να απολαύσουμε ένα πρώτο ποτό στο υπέροχο bar Mikla στον 17ο όροφο με πανοραμική θέα στην Πόλη, στην παλιά πόλη με τα τζαμιά της αλλά και τη θέα από την άλλη πλευρά του bar,με το μάτι να φτάνει ως τη γέφυρα του Βοσπόρου και την Ασία!! Το περιβάλλον είναι πολύ όμορφο, έχει ωραίο κόσμο, και τα ποτά και κρασιά είναι εξαιρετικά.
Μετά, κατευθυνθήκαμε πάνω στην Istiklal στο γνωστό club 360, στον τελευταίο όροφο ενός παλιού κτιρίου με γραφεία, με επίσης πανοραμική θέα αλλά διαφορετική μουσική και κόσμο!
3η μέρα
Ξημέρωσε Κυριακή λοιπόν και ημέρα της γιορτής μου, είχαμε αποφασίσει να πάμε στο Οικουμενικό Πατριαρχείο όπου ήλπιζα να συναντήσουμε και τον Πατριάρχη.Όμως μετά το πρωινό, βγαίνοντας έξω είδαμε πως δεν περνούσαν τραμ.Βρήκαμε έναν αστυνομικό και ρωτήσαμε κι αυτός μας είπε τη μαγική λέξη που μας στοίχειωσε εκείνη τη μέρα: Μαραθώνιος! Αυτή ήταν η αιτία που εκείνη την Κυριακή από τις 8 ως τις 18 δεν υπήρχε τραμ, ταξί και αυτοκίνητο να κυκλοφορεί σε όλο το ιστορικό κέντρο.
Πήραμε ταξί και ο ταξιτζής αφού μας εξήγησε πως ο παραλιακός από Eminonu ως το Φανάρι ήταν κλειστός και πως θα κάναμε γύρο, μετά από 15 λεπτά περίπου, σταμάτησε σε μια περιοχή κοντά στα τείχη και αφού είδαμε πως ο δρόμος από κει και μετά ήταν επίσης κλειστός, μας είπε πως σε 5 λεπτά περπάτημα θα φτάναμε!Δώσαμε τόπο στην οργή και είπαμε να περπατήσουμε τα 5 λεπτά να φτάσουμε στον προορισμό μας!Όχι 5 λεπτά, αλλά 5 χιλιόμετρα περπατήσαμε.
Φτάσαμε τελικά, αφού περιπλανηθήκαμε στο Φανάρι, αλλά φυσικά δεν προλάβαμε ούτε τη Θεία Λειτουργία ούτε τον Πατριάρχη. Ήμασταν όμως το ίδιο χαρούμενες και νοιώσαμε το ίδιο όμορφα. Δεν είχε πολλούς επισκέπτες, πώς να έφταναν άλλωστε….
Βγάινοντας από το Πατριαρχείο είπαμε να κάτσουμε να πιούμε ένα δυναμωτικό χυμό σε ένα γωνιακό καφέ ,αφού ο δικός μας Μαραθώνιος θα συνεχιζόταν με περπάτημα μέχρι το Eminonu, γιατί δεύτερος προορισμός μας σήμερα ήταν η Ασία!Θα πηγαίναμε στο Kadikoy. Μέχρι εδώ ταμάμ, την σωματική ταλαιπωρία την είχαμε αποφασίσει, μέχρι που ήρθε και η ψυχική. Αφού ήπιαμε τον ωραίο μας χυμό ρόδι – πορτοκάλι , μας βγήκε λίγο ξυνός!
Πήγα μέσα στο καφέ να πληρώσω δίνοντας ένα 100 λίρο αφού δεν είχα άλλα ψιλά.Κι άρχισαν οι άνθρωποι να εξηγούν πως αυτό το 100λιρο είναι για το μουσείο, γιατί έχουν να το δουν τα ματάκια τους καμμιά εικοσαριά χρόνια!Τους παρακολουθούσα με αποσβολωμένο ύφος και στο τέλος ήρθε ένας νεαρός Έλληνας της Πόλης και μου εξήγησε πως αυτό το χαρτονόμισμα δεν κυκλοφορεί εδώ και πολλάαααα χρόνια και με ρώτησε πού το βρήκα.
Με το αρχαίο νόμισμα στο χέρι και το κινητό στο άλλο , πήραμε το δρόμο για το Eminonu , καλώντας το γραφείο συναλλάγματος και φωνάζοντας πως αυτό που συνέβη είναι ανήκουστο και πως στην επιστροφή θα τους το επέστρεφα να το δώσουν σε κανένα μουσείο και να δώσουν και σ'εμένα τα αντίστοιχα ευρώ.
Από τα νεύρα μας κάναμε άλλα 4 χιλιόμετρα σε μισή ώρα και παρέα με βροχή αλλά χωρίς ομπρέλα, φτάσαμε στο Eminonu και πήγαμε να φορτίσουμε την Istanbulkart με λίγες λίρες γιατί είχε αδειάσει. Πάλι μπέρδεμα με τα 100 λιρα που δε δεχόταν το μηχάνημα.Ευτυχώς μας βοήθησαν κάποιοι ελεγκτές εισητηρίων και δε χάσαμε τη βόλτα μας.
Το καραβάκι για το Kadikoy έκανε γύρω στα 20 λεπτά, και πιάσαμε κουβέντα μ’ ένα ζευγάρι νεαρών Τούρκων που μιλούσαν πολύ καλά αγγλικά, ρωτώντας πως θα βρούμε το εστιατόριο Ciya,που ήταν ο ένας λόγος του περάσματος στην Ασία. Ο άλλος ήταν το Optimum Outlet που θέλαμε να πάμε μετά το φαγητό για ψώνια. Το ζευγάρι ήταν πολύ φιλικό και φιλόξενο και μας είπε να τους ακολουθήσουμε βγαίνοντας από το καραβάκι , και μας πήγε σχεδόν έξω από το εστιατόριο . Παρά την απίστευτη κούραση των κάτω άκρων κάναμε μία βόλτα στα στενάκια μέσα στο Kadikoy , είδαμε 2 ορθόδοξες εκκλησίες, μία ελληνική και μία αρμένικη, και μετά πήγαμε στο Ciya Sark Sofrasi, την αποκάλυψη του ταξιδιού από πλευράς γεύσεων και αρωμάτων!Όποιος πάει στην Πόλη και δεν φάει εκεί, χάνει. Όλα τα φαγητά του ήταν σπιτικά, απλά μαγειρεμένα, πολύ νόστιμα και μερικά πρωτότυπα.
Πραγματικά ευχαριστηθήκαμε φαγητό και μετά πήγαμε για καφεδάκι τούρκικο και σιροπιαστά στο ζαχαροπλαστείο Erol, όλα ήταν νόστιμα και φρέσκα... Μέσα το ζαχαροπλαστείο είναι σαν ζωγραφιά, γεμάτο βάζα με χρωματιστά κουφέτα και πολύχρωμες χειροποίητες καραμέλες, εκτός από τα διάφορα πολίτικα γλυκά.
Η ώρα είχε πάει 3 και αυτή η Μαραθώνια ημέρα είχε πολλά ακόμα στο πρόγραμμα. Έτσι πήραμε το μετρό για Yenisahra και όταν φτάσαμε αντικρίσαμε το Optimum Outlet στα 500 μέτρα περίπου, μετά από μία γέφυρα. Πολλά καταστήματα και πολύς κόσμος, αλλά περάσαμε ένα ωραίο 2ωρο.
Είχε ήδη σκοτεινιάσει όταν πήραμε το δρόμο της επιστροφής προς την Ευρώπη, και αφού αλλάξαμε το μετρό, σε καραβάκι και αυτό σε τραμ φτάσαμε στο ξενοδοχείο κατά τις 7μιση το βραδάκι.
Με κούραση πήλοιπόν σε ένα δρομάκι στο Sultanahmet γεμάτο εστιατόρια και κάτσαμε στο πρώτο που βρήκαμε μπροστάς μας, μέγα λάθος από άποψη φαγητού. Το μέρος λέγεται Cosy και σας λέω να μην πατήσετε το πόδι σας εκεί, όχι πως το φαγητό δεν τρώγεται, μια χαρά τρώγεται. Αλλά το σέρβις είναι αργό, και οι τιμές στα ύψη. Το καλό που προέκυψε εκεί και που μας ομόρφυνε τη βραδυά, ήταν ότι στο διπλανό τραπέζι καθόταν μια παρέα 3 Ελλήνων που είχαν έρθει στην Πόλη, για τι άλλο;Για να τρέξουν στο Μαραθώνιο!Πιάσαμε λοιπόν την κουβέντα, και μετά το φαγητό βρεθήκαμε στο κοντινό ζαχαροπλαστείο Hafiz Mustafa,να τρώμε γλυκά, κέρασμα για τη γιορτή μου.
Μετά από τόση κούραση, άλλοι λόγω τρεξίματος και άλλοι λόγω περπατήματος, θα έπρεπε να την πέσουμε για ύπνο. Αλλά η παρέα είχε όρεξη για μπύρα και ναργιλέ και βρεθήκαμε σε ένα άλλο πολύ όμορφο μαγαζί, το Palatium, απέναντι από το Four Seasons Hotel , δίπλα στο Arasta Bazzar. Το μέρος αυτό είχε πολύ ωραία διακόσμηση, πάτωμα με τζάμι σε ορισμένα σημεία και ωραίο φαγητό και ναργιλέ.Στη μιάμιση περίπου πήραμε το δρόμο του γυρισμού, και αφού αποχαιρετιστήκαμε με την παρέα, πήγαμε στο ξενοδοχείο, και γίναμε χαλκομανεία με τα στρώματα.
4η μέρα
Ξυπνήσαμε γύρω στις 8 μιση, και μετά τον ανεφοδιασμό με πρωινό πήγαμε στο Μπλε Τζαμί.
Ευτυχώς δεν είχε πολύ κόσμο, και μας άρεσε πολύ αυτή η επίσκεψη. Στραβολαιμιάσαμε στην προσπάθεια να κοιτάξουμε όσο δυνατόν περισσότερα από τα φημισμένα κεραμικά μπλε πλακάκια Iznik που το κοσμούν, 20.000 κομμάτια, αλλά το ευχαριστηθήκαμε πραγματικά. Βγαίνοντας, κάναμε μια μικρή βόλτα στο παρακείμενο Arasta Bazaar, που ξεχώριζε από τα άλλα παζάρια και είχε πολύ ωραία είδη από χαλιά, κοσμήματα μέχρι σαπούνια και δερμάτινα είδη.
Κατόπιν πήραμε τα μέσα και φτάσαμε στην Istiklal για μία τελευταία βόλτα στο δρόμο που δε χορταίνεται με τίποτα. Μετά από λίγα ψώνια, και αφού στρίψαμε αριστερά στο Galatasaray Licesi , ανεβήκαμε στην ταράτσα του κτιρίου όπου στεγάζεται και το Ινστιτούτο Γκαίτε, και βρεθήκαμε στο πολύ μοντέρνο και με καταπληκτική θέα bar Litera.
Εκεί απολαμβάνοντας μια υπέροχη, χειροποίητη λεμονάδα κοιτάζαμε την Πόλη από ψηλά και σχεδιάσαμε τα επόμενα βήματά μας.
Με το μετρό κατεβήκαμε στη στάση Osmanbey και βρεθήκαμε να περπατάμε στους δρόμους του Nisantasi , με πολύ ωραία κτίρια, καταστήματα και εστιατόρια. Χωθήκαμε να χαζέψουμε το εμπορικό κέντρο City, αλλά δεν κάτσαμε και πολύ αφού από το πρόγραμμά μας, δεν μπορούσε να λείψει βόλτα στο Ortakoy.
Θέλαμε να περάσουμε και κάποιο βράδυ εκεί αλλά δεν τα καταφέραμε, όμως και το μεσημεράκι που φτάσαμε εκεί με ταξί, ήταν ηλιόλουστο και με αρκετή κίνηση. Κάναμε μια στάση για Kumpir , την τεράααααστια ψητή πατάτα με γέμιση ό,τι βάλει ο νους σου και την απολαύσαμε στα παγκάκια δίπλα στις καντίνες μαζί με άλλους Τούρκους.
Κατόπιν κατεβήκαμε κοντά στην προκυμαία για να απολαύσουμε το τζαμί του Ortakoy, το οποίο λόγω επισκευών είναι καλυμμένο με μουσαμάδες, αλλά είναι κι έτσι πολύ όμορφο, σαν ένα στολίδι ακριβώς κάτω από την επιβλητική γέφυρα του Βοσπόρου.
Μετά το φαγητό ο οργανισμός ζήτησε ξεκούραση και καφέ ή τσάι κι έτσι μπήκαμε στο House Cafe της περιοχής, βρήκαμε ένα τραπέζι με θέα στη γέφυρα του Βοσπόρου και απολαύσαμε ένα καφέ κι εγώ ένα υπέροχο τσάι με φρέσκο τζίντζερ.
Στη συνέχεια γυρίσαμε στο ξενοδοχείο για να ετοιμαστούμε για το τελευταίο μας βράδυ. Το βραδάκυ ανεβήκαμε πάλι στην Istiklal και πήγαμε για φαγητό στο Gani Gani.Το δεύτερο μικρό διαμαντάκι του ταξιδιού! Αντικρίσαμε ένα εστιατόριο που έμοιαζε με παραδοσιακό, παλιό τουρκικό σπίτι, με ζεστή διακόσμηση και άψογο σέρβις. Κανένας δεν μας ενόχλησε με άσκοπα γέλια και σχόλια και απολαύσαμε πραγματικά τουρκική κουζίνα με την ησυχία μας.
Μετά από τέτοια απόλαυση είπαμε να κάνουμε την τελευταία μας γευστική αμαρτία, με γλυκό στο Inci όμως το βρήκαμε κλειστό κι έτσι χωρίς να πτοηθούμε καθόλου, αφού την είχαμε αποφασίσει την αμαρτία, μπήκαμε στο Mado , για γλυκό και φανταστικό παγωτό.
Τελευταίο βράδυ χωρίς ποτό δεν γίνεται κι έτσι αφού ψάξαμε αρκετά στα κάθετα στενάκια της Istiklal, χωρίς να βρούμε κάτι να μας συγκινεί, αφού ήταν Δευτέρα και κυκλοφορούσε λίγος κόσμος, κατεβήκαμε ως το Marmara Pera Hotel και ανεβήκαμε στον 17ο όροφο στο γνωστό μας bar Mikla. Ήπιαμε τουρκικό κρασί θαυμάζοντας για άλλη μια φορά την Πόλη από ψηλά και κατά τη μία γυρίσαμε στο ξενοδοχείο για ύπνο.
5η μέρα
Ξημέρωσε και η τελευταία μέρα και μετά το πρωινό, αφήσαμε τις βαλίτσες στον ειδικό χώρο του ξενοδοχείου και αρχίσαμε να κάνουμε την τελευταία μας βόλτα στο Sirkeci.
Ψωνίσαμε τα τελευταία δωράκια και κατεβήκαμε στο Eminonu όπου επιβιβαστήκαμε σε ένα πλοιάριο της εταιρίας Turyol για την κρουαζιέρα στο Βόσπορο.
Ήπιαμε και το τσαγάκι μας με μόνο 1 λίρα και ζεσταθήκαμε λιγάκι γιατί στο κατάστρωμα φυσούσε αρκετά. Όλη η μιάμιση ώρα που διήρκησε η κρουαζιέρα μας κράτησε με τις φωτογραφικές μηχανές στα χέρι, να αποτυπώνουμε όμορφα τοπία, πανέμορφα παλαιά αλλά και μοντέρνα σπίτια και φυσικά τις 2 τεράστιες γέφυρες που ενώνουν την Ευρώπη με την Ασία.
Το μεσημεράκι γυρνώντας στο Sirkeci , και με μια μικρή στάση στην Αιγυπτιακή Αγορά για αγορά ξηρών καρπών, καθήσαμε σε ένα πολύ συμπαθητικό εστιατόριο, για ντολμαδάκια σπιτικά και ποικιλία κρεατικών.
Η τελευταία μας στάση πριν την αναχώρηση για το Ataturk, μας οδήγησε στο καταπληκτικό ζαχαροπλαστείο Hafiz Mustafa, όπου σχεδόν ξοδέψαμε τις τελευταίες λίρες για να απολαύσουμε καζάν ντιπί και προφιτερόλ αλλά και να ψωνίσουμε γλυκάκια για όσους τα περίμεναν στο σπίτι.
Κατόπιν, πήραμε ένα ταξί από το ξενοδοχείο ως το Aksaray και από κει το μετρό ως το αεροδρόμιο. Ο γυρισμός ήταν καλός και ένα ακόμα υπέροχο ταξίδι σε μια πολυαγαπημένη,μαγική πόλη έφτασε στο τέλος του.
